I) La scelta di rivendicare la responsabilità e di non capitolare
Noi, come Cospirazione delle Cellule di Fuoco, abbiamo scelto di rivendicare all’interno della prigione la nostra responsabilità in merito alla partecipazione al nostro progetto. La rivendicazione è il minimo per difendere e onorare le azioni più belle che abbiamo condiviso. Non come memoria che svanisce dopo i nostri arresti ma come realtà e prospettiva attuale di realizzazione delle nostre azioni nel presente, qui e ora.
Crediamo che la rivendicazione e le parole che esprimiamo tramite questo testo siano siano decisive per l’intensificazione dell’azione anarchica. Esso è un attacco aperto alla posizione apologetica che l’accusa vuole farci tirare fuori. Questo comportamento rivela l’esistenza di due mondi diversi. Un mondo di potere da una parte e dall’altro quello dell’anarchia, essi sono in perpetua guerra tra di loro.
La rivendicazione in nessun modo costituisce una scelta autoreferenziale, ma è un’estensione consapevole del modo di vivere come guerriglieri anarchici urbani. Essa è anche un segnale, una connessione con i compagni dall’esterno. Una risposta alla domanda mai posta. Che alcune scelte di lotta meritano di essere combattute nonostante il loro prezzo. E’ un modo di difendere pubblicamente l’azione, il percorso e la nostra esperienza in modo diretto e aperto. E’ un ammutinamento individuale ed esistenziale nella prigionia che inevitabilmente si incontra con il processo collettivo della tentata distruzione della civilizzazione moderna. Non crediamo che la rivendicazione sia un sacrificio in nome di un’idea; al contrario, è l’idea che viene sacrificata fuori dal campo del simbolismo inoffensivo alla sua trasformazione in prassi. Dall’inizio delle nostre azioni abbiamo abbandonato la sindrome della paura dell’arresto e della prigione. Sappiamo che la prigionia è spesso una situazione temporanea nel cammino di un guerriglieri anarchico urbano. Quindi abbiamo abbandonato tutte le inibizioni legali e le esitazioni, restando decisi nella nostra scelta. La scelta dell’azione guerrigliera e della diffusione dell’anarchia. Al contrario arrenderci e dichiararci sconfitti non ci ha riguardato neanche per un momento. Non ci siamo mai piegati e mai lo faremo nei confronti di giudici e interroganti. Ecco perché il rifiuto di apparire sia negli interrogatori che nelle aule, con il nostro rifiuto di presentarci o con la nostra presenza totalmente offensiva, aboliamo il linguaggio delle leggi, del compromesso e della sconfitta. Inoltre, è contraddittorio quantomeno dire di rispettare le leggi dopo che si è dichiarata con passione guerra assoluta al potere e alla sua cultura della legge.
Anche quando il nemico non ha prove contro di noi, come nel caso dei 250 attacchi della CCF, non una parola di giustificazione, né alcuna prova di innocenza o alibi verrà fuori da noi.
E’ un fatto che tutto ciò che le autorità investigative hanno per le mani è la nostra rivendicazione di partecipazione alla cospirazione. Inoltre, la pratica e la strategia di ogni gruppo cospirativo di azione diretta anarchica è di non lasciare prove “incriminanti”, solo tracce e fuoco che rappresentano una ferita indelebile sul volto del mondo di sfruttamento, ipocrisia e isolamento.
II) All’attacco dei dirigenti e dei superiori di questa civilizzazione
Ecco cosa vuole colpire il potere. La decisione di alcune persone di non cedere al mondo degli idoli. Nel mondo degli oggetti morti, televisioni, pubblicità, manganelli, prigioni. Per colpire questa scelta, deve vincere la paura. La paura dell’arresto, della prigione, della morte. I giudici, l’accusa e gli interroganti lavorano giorno e notte per questa dittatura della paura. Allo stesso tempo tutti questi vogliono descrivere la guerriglia anarchica urbana e i gruppi combattenti come caricature misere e malate di potere. Infatti, essi affibbiano ruoli di istigatori o di capi ai compagni. Ma un gruppo anarchico non è contaminato dal veleno del potere. Non ci sono né leader né seguaci. Ci sono solo individui autonomi liberi che concretizzano la propria ostilità verso questo marcio sistema. Pura e diretta azione come il fuoco che brucia dentro di noi. Se l’accusa ha imparato a seguire gli ordini dei suoi superiori politici, devono sapere che uno spirito indomabile non prende ordini da nessuno e non cede la propria coscienza ad un padrone. Se stanno cercando capi, “istigatori” o seguaci, che si guardino allo specchio. Un collettivo anarchico non ha una struttura gerarchica centralizzata. Esso agisce tramite riunioni orizzontali e ha come bussola l’ammutinamento. Nello specifico, la Cospirazione delle Cellule di Fuoco è una rete di cellule autonome che opera con fervore per la distruzione del mondo autoritario. Questa è la nostra scommessa e mai ci arrenderemo.
III) Il fuoco continua a bruciare dentro di noi – la scommessa della FAI/FRI
Una scommessa che mai abbiamo abbandonato, anche dentro le prigioni dove siamo adesso. Restiamo vivi senza cedere alla disciplina nei nostri trasferimenti punitivi dove essi si vendicano meditante le condizioni speciali che cercano di imporci. Noi manteniamo l’inestinguibile passione per la libertà e riviviamo anche per un momento la bellezza di una piccola azione guerrigliera come i momenti che abbiamo vissuto nel nostro recente tentativo di fuga. La guerra che abbiamo dichiarato al potere non conosce tregua. Ciò minaccia il potere, che cerca di zittirci in ogni modo. Che ci siano ripetute accuse contro di noi anche per un testo scritto in prigione non è casuale. Il fatto che lo stato si spaventi anche delle nostre parole, dandoci nuova forza e nuovi sorrisi. Perché significa che le nostre parole stanno evadendo dalle celle della prigionia e si incontrano con nuovi compagni che pianificano le loro battaglie contro il potere.
Allo stesso tempo il nostro ammutinamento è associato con la cospirazione internazionale FAI (Federazione Anarchica Informale) promuovendo la prospettiva di un fronte rivoluzionario internazionale. Messaggeri del caos inviano da ogni luogo i propri messaggi di insubordinazione tramite il fuoco, le esplosioni e il vandalismo, eliminando il predominio del potere in Messico, Cile, Argentina, Bolivia, Perù, Inghilterra, Spagna, Italia, Indonesia, Russia, e ovunque si stanno diffondendo i progetti della FAI/FRI. La FAI è un invito a pensare, discutere, esprimere i propri desideri, esistere come individui liberi e autonomi, non come ombre di una triste imitazione di noi stessi come ostaggi delle convinzioni e dei limiti del potere. Cospirare contro lo stato significa respirare liberamente. Ogni giorno nella nostra insubordinazione, in prigione, nell’illegalità anarchica, nei nostri piani sovversivi, nelle nostre tempestose discussioni, nelle nostre azioni di disturbo, nei nostri sentimenti esplosivi conquistiamo più aria di libertà. Il supporto e la promozione dei progetti della FAI/FRI è la scelta convinta di continuare a vivere con passione e sovversione tagliando una volta per tutte i ponti di un ritorno alla normalità di una vita pacifica e ossequiosa delle leggi.
In questa corsa frenetica, non possono esserci illusioni. Ci si aspetta che anche il nemico faccia le sue mosse. Esso studia il modo di contrattaccare a livello comunicativo e militare. La vendetta della repressione si sta organizzando per instillare la paura nei circoli sovversivi.
IV) La coordinata e orchestrata campagna anti-anarchica, lanciata nel Settembre 2009 con i primi arresti ai danni della CCF, non è ancora terminata
Negli ultimi due anni e mezzo è successo molto. Per ogni colpo sferrato dalla Cospirazione, l’Antiterrorismo ha fatto un nuovo arresto. Quante persone sono state catturate e fotografate, fino a quando si è provato infine che non avevano nulla a che fare con il nostro caso… Chi può dimenticare l’arresto dei tifosi della squadra di calco AEK che avevano portato dei petardi (un tipo di fuochi d’artificio), presentato come arresto dei membri della Cospirazione delle Cellule di Fuoco? Lo stato ha dichiarato un regime di emergenza contro i circoli dell’anarchia sovversiva. Ma il regime di uno “stato emergenziale” segna la morte della ragione. Un tipico esempio di ciò è la recente manipolazione mediatica, da parte dello stato, circa il collocamento di un dispositivo esplosivo con timer in un’auto vuota. Oltre a come è stata distorta l’azione, per costruire nuove fobie verso la nuova guerriglia urbana, due anarchici rivoluzionari ricercati, G.M. e D.P., sono stati resi noti e designati come autori del colpo. Il paradossi in questo caso è che i maghi dell’antiterrorismo hanno dichiarato di non aver prove (dna, telecamere di sorveglianza, impronte, testimonianze oculari) contro i due compagni, senza neanche essere sicuri del loro coinvolgimento. Questa è l’evoluzione delle indagini “scientifiche” dell’Antiterrorismo. La sicurezza dei soli poliziotti sarà sufficiente per la “colpevolezza” di alcuni. Quindi, adesso i giocatori si conoscono e il campo è segnato. Non è un caso che alcuni giorni dopo un nuovo giro di indagini è iniziato riguardo a 250 attacchi della Cospirazione delle Cellule di Fuoco, per i quali erano stati convocati i compagni ricercati G.M. e D.P. Allo stesso tempo, i rinomati inquisitori Mokkas e Baltas hanno convocato oltre a noi tutti quelli che sono stati accusati nel caso della Cospirazione, sebbene non abbiano relazione con l’organizzazione.
Questo è il culmine dell’operazione anatianarchica dello stato, che arresta persone non correlate alla Cospirazione, e ancora le presenta come membri della Cospirazione delle Cellule di Fuoco, al fine di allungare la loro prigionia.
In breve, la Cospirazione serve all’accusa come scusa per le nuove accuse, che fa riemergere casi irrilevanti e li definisce come “partecipazione ad una organizzazione terrorista”.
La tattica è simile a quella dell’organizzazione fantasma italiana ORAI, inventata dal rinomato procuratore Marini; un’organizzazione che, nel caso specifico, anche se non è esistita, è diventata l’alibi per una serie di accuse e incarcerazione a danno di compagni insurrezionalisti.
Infine, non intendiamo concedere neanche il più piccolo sospetto di ritirata e di cessato fuoco alle autorità. Restiamo impenitenti, aumentando la densità della collisione.
“Non stiamo arretrando, restiamo fermi; non stiamo tentando, possiamo; non stiamo implorando, noi prendiamo; non ci stiamo spegnendo, noi bruciamo; non stiamo voltando lo sguardo, guardiamo avanti. La Cospirazione non sarà mai arrestata perché essa non è solo un’organizzazione, ma piuttosto un flusso di idee, e le idee sono sempre sfuggevoli. Il giorno ancora non è segnato sul calendario. Tutti i mesi, tutte le settimane, tutti i giorni sono sempre disponibili. Un giorno verrà segnato con un sorriso, il sorriso dell’incontrarci di nuovo per il proseguimento della NOSTRA avventura…”
Cellula dei prigionieri membri della Cospirazione delle Cellule di Fuoco
26/3/2011
***
Η επιλογή της Ανάληψης Ευθύνης και της μη συνθηκολόγησης
Εμείς ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας φυλακισμένων μελών, επιλέξαμε και αναλάβαμε μέσα από τη φυλακή την ευθύνη της συμμετοχής μας στο εγχείρημα μας. Η ανάληψη ευθύνης είναι ο ελάχιστος τρόπος να υπερασπιστούμε και να τιμήσουμε τις πιο όμορφες καταστάσεις και πράξεις που μοιραζόμαστε. Όχι ως μια ανάμνηση που ξεθωριάζει μετά τις συλλήψεις μας αλλά ως μια ζωντανή πραγματικότητα και προοπτική συνέχισης της δράσης μας, στο διαρκές παρόν, στο εδώ και τώρα.
Θεωρούμε πως η ανάληψη ευθύνης και ο λόγος που έχει εκφραστεί μέσα από αυτή συμβάλλει καθοριστικά στην όξυνση της αναρχικής δράσης. Αποτελεί μια ανοιχτή προσβολή απέναντι στον απολογητικό και χαμηλόφωνο λόγο που θα ήθελαν να αποσπάσουν από μας οι εισαγγελείς και οι ανακριτές. Αυτή η στάση αναδεικνύει την ύπαρξη δυο διαφορετικών κόσμων. Από τη μια ο κόσμος της εξουσίας και απτήν άλλη ο κόσμος της αναρχίας, που βρίσκονται σε αδιάκοπο πόλεμο μεταξύ τους. Η ανάληψη ευθύνης σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μία αυτοαναφορική επιλογή αλλά, μια συνειδητή προέκταση του τρόπου που ζει κάποιος ως αναρχικός αντάρτης πόλης. Είναι επίσης ένα σινιάλο σύνδεσης με τους συντρόφους από έξω. Μια απάντηση στην ερώτηση που δεν έγινε. Ότι κάποιες επιλογές μάχης αξίζουν παρόλο το τίμημα που έχουν. Είναι ένας τρόπος να υπερασπίσουμε δημόσια τη δράση, τη διαδρομή και την εμπειρία μας με αμεσότητα και ευθύτητα. Αποτελεί μια ατομική υπαρξιακή ανταρσία σε συνθήκες αιχμαλωσίας που συναντιέται αναπόφευκτα με τη συλλογική διεργασία απόπειρας καταστροφής του σύγχρονου πολιτισμού. Δεν θεωρούμε πως η ανάληψη ευθύνης είναι μια θυσία στο όνομα μιας ιδέας, αντίθετα η ιδέα είναι αυτή που θυσιάζεται απ’ το πεδίο των ακίνδυνων συμβολισμών στη μετουσίωσή της σε πράξη.
Απ’ τη αρχή της δράσης μας έχουμε αφήσει έξω απ’ τις αποσκευές μας το φοβικό σύνδρομο της σύλληψης και της φυλακής. Γνωρίζουμε ότι η αιχμαλωσία είναι συχνά ένας προσωρινός σταθμός στην διαδρομή ενός αναρχικού αντάρτη πόλης. Για αυτό έχουμε εγκαταλείψει πίσω μας οποιεσδήποτε νομικές αναστολές και δισταγμούς, παραμένοντας αμετανόητοι στην επιλογή μας. Στην επιλογή της αντάρτικης δράσης και της διάχυσης της αναρχίας. Αντίθετα η παράδοση και η ήττα δεν κατοικεί μέσα μας ούτε για μια στιγμή. Δεν σκύψαμε ούτε πρόκειται να σκύψουμε το κεφάλι απέναντι σε ανακριτές και δικαστές. Για αυτό τόσο στα ανακριτικά γραφεία όσο και στα δικαστήρια, είτε με την άρνηση μας να εμφανιστούμε, είτε με την απόλυτη εχθρική παρουσία μας, καταργούμε τη γλώσσα των νόμων, του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης. Άλλωστε είναι τουλάχιστον αντιφατικό να σέβεσαι τους νόμους ενώ προηγουμένως έχεις κηρύξει παθιασμένα τον απόλυτο πόλεμο εναντίον της εξουσίας και του νομικού της πολιτισμού.
Ακόμα και όταν ο εχθρός δεν έχει στοιχεία εναντίον μας, όπως στην περίπτωση των 250 επιθέσεων της Σ.Π.Φ. , δεν πρόκειται να εισπράξει από εμάς ούτε μια απολογητική λέξη, ούτε κάποια τεκμήρια και άλλοθι αθωότητας.
Είναι γεγονός πως το μόνο που έχουν στα χέρια τους οι ανακριτικές αρχές, είναι η ανάληψη ευθύνης της συμμετοχής μας στη Συνωμοσία που έχουμε πραγματοποιήσει. Άλλωστε η πρακτική και η στρατηγική κάθε συνωμοτικής αναρχικής ομάδας άμεσης δράσης δεν είναι να αφήνει πίσω της ¨ενοχοποιητικά¨ στοιχεία, παρά μονό ίχνη από φωτιά που χαράζουν μια ανεξίτηλη ουλή στο πρόσωπο του κόσμου της εκμετάλλευσης, της υποκρισίας και της μοναξιάς.
ΙΙ) Να επιτεθούμε στους διευθυντές και τους προϊστάμενους αυτού του πολιτισμού
Αυτό είναι που θέλει να χτυπήσει η εξουσία. Την απόφαση κάποιων ανθρώπων να μην γονατίσουν απέναντι στον ειδωλολατρικό της κόσμο. Στον κόσμο των νεκρών αντικειμένων, των τηλεοπτικών οθονών, των διαφημιστικών μηνυμάτων, των γκλομπ των αστυνομικών, των φυλακών. Για να χτυπηθεί αυτή η επιλογή πρέπει να νικήσει ο φόβος. Ο φόβος της σύλληψης, της φυλακής, του θανάτου. Για αυτή τη δικτατορία του φόβου εργάζονται νυχθημερόν οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι ανακριτές. Παράλληλα όλοι αυτοί θέλουν να εμφανίσουν το αναρχικό ανταρτικό πόλης και τις ομάδες που μάχονται και το προωθούν ως καρικατούρες της μιζέριας και της ασθένειας της εξουσίας. Έτσι στήνουν κατηγορητήρια απονέμοντας σε κάποιους συντρόφους ¨διευθυντικές θέσεις¨ και ηθικές αυτουργίες. Όμως μια αναρχική ομάδα δεν μολύνεται από το δηλητήριο της εξουσίας. Δεν υπάρχουν ούτε αρχηγοί ούτε ακολουθητές. Υπάρχουν μόνο αυτόνομα και ελεύθερα άτομα που κάνουν πράξη την εχθρότητά τους για αυτό το σάπιο σύστημα. Πράξη καθαρή και δυνατή σαν τη φωτιά που καίει μέσα μας. Αν οι εισαγγελείς και οι ανακριτές έχουν μάθει να ακολουθούν τις εντολές και τις διαταγές των πολιτικών τους προϊσταμένων, ας γνωρίζουν πως μια αδάμαστη ψυχή δεν δέχεται προσταγές από κανέναν και δεν βάζει εργοδότη στη συνείδησή της. Αν ψάχνουν για ¨διευθυντές¨ , ηθικούς αυτουργούς ή εντολοδόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη τους. Μια αναρχική συλλογικότητα δεν έχει ιεραρχική συγκεντρωτική δομή. Λειτουργεί μέσα από οριζόντιες συνελεύσεις έχοντας ως πυξίδα της την ανταρσία. Συγκεκριμένα η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς αποτελεί ένα δίκτυο αυτόνομων πυρήνων που εργάζεται πυρετωδώς για την καταστροφή του εξουσιαστικού κόσμου. Αυτό είναι το στοίχημά μας και δεν πρόκειται να το εγκαταλείψουμε ποτέ.
ΙΙΙ) Η φωτιά συνεχίζει να καίει μέσα μας – Το στοίχημα της F.A.I./I.R.F.
Ένα στοίχημα που δεν εγκαταλείψαμε ούτε μέσα στις φυλακές που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Παραμένουμε ζωντανοί και ανυπότακτοι χωρίς να γονατίζουμε απέναντι στα πειθαρχικά που μας φορτώνουν στις μεταγωγές με τις οποίες μας εκδικούνται, στις ειδικές συνθήκες που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Κρατάμε άσβεστο το πάθος για την ελευθερία και ξαναζούμε έστω και για λίγο την ομορφιά της αντάρτικης δράσης όπως στις στιγμές που βιώσαμε στην πρόσφατη απόπειρα απόδρασής μας. Ο πόλεμος που έχουμε κηρύξει με την εξουσία δεν γνωρίζει ανακωχή. Αυτό φοβίζει τον εχθρό, ο όποιος δοκιμάζει να μας φιμώσει με κάθε τρόπο. Δεν είναι τυχαίες οι επαναλαμβανόμενες διώξεις που ασκούνται εναντίων μας ακόμα και για την έκδοση κειμένων που γράφουμε μέσα από τις φυλακές. Το γεγονός ότι το κράτος φοβάται ακόμα και τις λέξεις μας, μας προσφέρει νέα δύναμη, νέα χαμόγελα. Γιατί σημαίνει πως τα λόγια μας δραπετεύουν από τα κελιά της αιχμαλωσίας και συναντούν νέους συντρόφους που αναζητούν και σχεδιάζουν τις δικές τους μάχες ενάντια στην εξουσία.
Παράλληλα η ανταρσία μας συνδέεται με τη διεθνή συνομωσία της F.A.I. (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) προωθώντας την προοπτική του διεθνούς επαναστατικού μετώπου. Αγγελιοφόροι του χάους στέλνουν από παντού μηνύματα ανυποταξίας μέσα από φωτιές, εκρήξεις και βανδαλισμούς, που καταργούν το πραξικόπημα της εξουσίας, στο Μεξικό, στη Χιλή, στην Αργεντινή, στη Βολιβία, στο Περού, στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ινδονήσια, στη Ρωσία και οπουδήποτε εξαπλώνεται το εγχείρημα της F.A.I./I.R.F. Η F.A.I. είναι μια πρόσκληση να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας, να υπάρξουμε ως ελεύθερα και αυτόνομα άτομα και όχι ως σκιές μιας θλιβερής απομίμησης του εαυτού μας, αιχμάλωτη στις συμβάσεις και στους καταναγκασμούς της εξουσίας. Συνωμοτώ εναντία στο κράτος σημαίνει αναπνέω ελευθέρα. Κάθε μέρα στην ανυποταξία μας, στην φυλακή, στην αναρχική παρανομία, στα ανατρεπτικά σχεδία μας, στις θυελλώδεις συζητήσεις μας, στις θορυβώδεις πράξεις μας, στα εκρηκτικά συναισθήματά μας, κατακτάμε περισσότερες ανάσες ελευθερίας. Η στήριξη και η προώθηση του σχεδίου της F.A.I./I.R.F. είναι η αμετανόητη επιλογή να συνεχίσουμε να ζούμε παθιασμένα και ανατρεπτικά κόβοντας οριστικά τις γέφυρες επιστροφής στην κανονικότητα μιας ήσυχης και νόμιμης ζωής.
Μέσα σε αυτήν τη ξέφρενη πορεία, δεν χωρούν ψευδαισθήσεις. Είναι αναμενόμενο ότι ο αντίπαλος καταστρώνει τα δικά του σχεδία. Προετοιμάζει το έδαφος για την αντεπίθεσή του τόσο σε επικοινωνιακό όσο και μιλιταριστικό επίπεδο. Τα αντίποινα της καταστολής οργανώνονται για να εδραιώσουν το φόβο μέσα στους ανατρεπτικούς κύκλους.
IV) Η συντονισμένη και οργανωμένη αντιαναρχική εκστρατεία που εγκαινιάστηκε το Σεπτέμβρη του 2009 με τις πρώτες συλλήψεις για τη Σ.Π.Φ. δεν έχει κλείσει ακόμα.
Στα τελευταία δυόμιση χρόνια που μεσολάβησαν πολλά έχουν συμβεί. Για κάθε χτύπημα που πραγματοποιούσε η Συνωμοσία, η Αντιτρομοκρατική εφεύρισκε μια καινούργια σύλληψη. Πόσα άτομα συνελήφθησαν, φωτογραφήθηκαν για πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων για να αποδειχθεί τελικά ότι δεν είχαν καμία σχέση με την υπόθεσή μας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σύλληψη οπαδών της Α.Ε.Κ. με κροτίδες που εμφανίστηκε ως σύλληψη μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Το κράτος έχει κηρύξει ενάντια στους κύκλους της ανατρεπτικής αναρχίας ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Αλλά το καθεστώς ¨έκτακτης ανάγκης¨ σηματοδοτεί το θάνατο της λογικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πρόσφατος επικοινωνιακός χειρισμός από τη μεριά του κράτους της τοποθέτησης ενός ωρολογιακού εμπρηστικού μηχανισμού σε άδειο βαγόνι του μετρό. Περά από το πως διαστρεβλώθηκε αυτή η ενέργεια με σκοπό να κατασκευάσει νέα φοβικά σύνδρομα σχετικά με το νέο ανταρτικό πόλης, ¨φωτογραφήθηκαν¨ και στη συνέχεια κατονομάστηκαν δυο καταζητούμενοι αναρχικοί επαναστάτες ο Γ.Μ. και ο Δ.Π. ως οι δράστες αυτού του χτυπήματος. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως οι ίδιοι οι ταχυδακτυλουργοί της Αντιτρομοκρατικής δηλώνουν ότι δεν έχουν το παραμικρό στοχείο (D.N.A., κάμερες, δακτυλικά αποτυπώματα, μαρτυρίες ) για τους δυο συντρόφους, παρ’ όλα αυτά είναι βέβαιοι για την εμπλοκή τους. Αυτή είναι η μετεξέλιξη των ¨επιστημονικών¨ ερευνών της αντιτρομοκρατικής. Η βεβαιότητα των μπάτσων πλέον αρκεί για την ¨ένοχη¨ κάποιων. Τώρα λοιπόν οι παίκτες είναι γνωστοί και η τράπουλα σημαδεμένη. Δεν είναι τυχαίο πως λίγες μέρες μετά ξεκίνησε νέος κύκλος ανακρίσεων για τις 250 επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στις οποίες καλούνται και οι καταζητούμενοι σύντροφοι Γ.Μ και Δ. Π. Παράλληλα, οι γνωστοί ιεροεξεταστές Μόκκας και Μπαλτάς καλούν μαζί με εμάς και όλους όσους έχουν κατηγορηθεί για τη Συνωμοσία ενώ δεν έχουν καμία σχέση με την οργάνωση.
Αυτό είναι το αποκορύφωμα της μεθοδευμένης αντιαναρχικής επιχείρησης του κράτους, που συνέλαβε ανθρώπους για άσχετους λόγους με τη Συνωμοσία και για να τους παρατείνει την ομηρία τους, τους εμφανίζει ως μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Με λίγα λόγια η Συνωμοσία λειτουργεί για τους ανακριτές ως το βαρίδι των νέων διώξεων που βυθίζει άσχετες υποθέσεις και τις αναβαπτίζει ως ¨συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση¨.
Αυτή η τακτική παρουσιάζει ομοιότητες που θυμίζουν έντονα την υπόθεση της ιταλικής οργάνωσης φάντασμα ORAI που ήταν επινόηση του γνωστού εισαγγελέα Μarini. Μια οργάνωση που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ενώ δεν υπήρχε, αποτέλεσε το άλλοθι των εισαγγελικών αρχών για μια σειρά διώξεων και φυλακίσεων σε εξεγερσιακούς συντρόφους.
Εμείς από τη δική μας μεριά δεν έχουμε σκοπό να παραχωρήσουμε στους ανακριτές την παραμικρή υπόνοια υποχώρησης και ανακωχής. Παραμένουμε αμετανόητοι αυξάνοντας την πυκνότητα της σύγκρουσης.
«Δεν υποχωρούμε… στεκόμαστε, δεν προσπαθούμε… μπορούμε, δεν ζητιανεύουμε… ληστεύουμε, δεν σβήνουμε… καίμε, δεν περιμένουμε… ανυπομονούμε…. Η Συνωμοσία δεν πρόκειται να συλληφθεί ποτέ, γιατί δεν είναι απλά μια οργάνωση, είναι ένα ρεύμα ιδεών και οι ιδέες είναι πάντα ασύλληπτες… Στο ημερολόγιο δεν είναι ακόμα σημαδεμένη η μέρα. Όλοι οι μήνες, όλες οι εβδομάδες, όλες οι μέρες είναι πάντα διαθέσιμες. Μια από τις μέρες θα σημαδευτεί με ένα χαμόγελο, το χαμόγελο της αντάμωσης για τη συνεχεία της περιπέτειας ΜΑΣ…»
Πυρήνας φυλακισμένων μελών της
Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
26-03-2012