“…Noi abbiamo solo una vita su questo pianeta. Perché dovremmo sprecarla per aggiustare il nostro ego nelle volontà malate delle prospettive di una disgustosa società? C’è così tanto per cui vivere, scoprire e scegliere. Ma perché non riescono a capire? Perché non riescono a capire che non importa di quante vite abbiamo avuto, noi sceglieremo sempre l’orgogliosa via dell’attacco? Noi eravamo, siamo e saremo dalla parte dell’attacco costante.
Ognuna delle nostre azioni è un segnale di odio per il loro mondo. Ognuna delle nostre risate, un taglio profondo nella faccia della loro macchina sociale.
Ogni nostro rifiuto si trasforma in bombe nelle loro macchine e proiettili nelle loro teste. Anche la solidarietà è la ragione delle azioni, o il resto è nulla.
Tutto è nelle nostre mani ed il tempo delle scelte è arrivato. Attacco ed ancora attacco fino alla distruzione dell’autorità.
Non c’è un altro modo.
Il senso unico dell’azione irromperà nelle alte mura delle prigioni. Fino alla libertà…”
Dedicato al compagno anarchico Sokratis Tzifkas per il suo orgoglioso e dignitoso atteggiamento tra le mura che gli “costa” dieci giorni nell’unità di isolamento nella prigione di Diavata ed un trasferimento disciplinare.
Cellula dei membri imprigionati della CCF del primo periodo FAI-FRI
e l’anarchico Theofilos Mavropoulos
* * * * *
“…We have only one life on this planet. Why do we have to waste it trying to adjust our egos to the ill wills of corrupted prospects of a disgusting society? There is so much to live, discover, and choose. But why can’t they understand? Why can’t they understand that no matter how many lives we had, we would always choose the proud path of refusal? We were, are and will be on the side of constant attack.
Each of our actions is a signal of hate for their world. Every laugh of ours, a deep slash in the façade of the social machine.
Every refusal of ours is transformed into bombs in their cars and bullets in their heads. Solidarity is either the reason for actions or else is nothing.
Everything is in our hands and the time of choices has come. Attack and again attack until the destruction of authority.
There is no other way.
The one-way of action will break into the tall walls of the prisons. Until freedom…”
Dedicated to anarchist comrade Socratis Tzifkas for the proud and decent attitude he has within the walls and which ‘cost’ him a ten-day stay in the isolation unit of Diavata prisons and a disciplinary transfer.
Cell of imprisoned members of the C.C.F. first period FAI-IRF
and anarchist Theofilos Mavropoulos.
* * * * *
«… Έχουμε μόνο μία ζωή πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Γιατί άραγε πρέπει να την σπαταλήσουμε προσπαθώντας να προσαρμόσουμε το εγώ μας σε άρρωστα θέλω διεφθαρμένων προσδοκιών μιας σιχαμερής κοινωνίας; Υπάρχουν τόσα πολλά να ζήσουμε, να ανακαλύψουμε, και να επιλέξουμε. Μα γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όσες ζωές και να είχαμε, πάντα θα επιλέγαμε το περήφανο μονοπάτι της άρνησης; Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε στο στρατόπεδο της διαρκούς επίθεσης. Κάθε μας ενέργεια κι ένα σινιάλο μίσους για τον κόσμο τους. Κάθε μας γέλιο, μια βαθιά χαρακιά στο προσωπείο της κοινωνικής μηχανής. Κάθε μας άρνηση μετουσιωμένη σε βόμβες στ’ αμάξια τους και σφαίρες στα κεφάλια τους. Η αλληλεγγύη ή είναι αφορμή για πράξεις ή αλλιώς δεν είναι τίποτα. Όλα είναι στο χέρι μας κι έχει φτάσει η ώρα των επιλογών. Επίθεση και πάλι επίθεση ως την καταστροφή της εξουσίας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ο μονόδρομος της δράσης θα διαρρήξει τα ψηλά τείχη των φυλακών. Ως την ελευθερία…»
Αφιερωμένο στον αναρχικό σύντροφο Σωκράτη Τζίφκα για την περήφανη και αξιοπρεπή στάση που έχει εντός των τειχών και η οποία του «κόστισε» δεκαήμερη απομόνωση στις φυλακές Διαβατών και πειθαρχική μεταγωγή.
Πυρήνας φυλακισμένων μελών Σ.Π.Φ. πρώτης περιόδου FAI-IRF
και ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος